Voor de Italiaanse regisseur Gianfranco Rosi zijn de massale verdrinkingen op de Middellandse Zee  ‘s werelds ergste ramp sinds de Holocaust. In tegenstelling tot veel journalisten verbleef hij een jaar lang op Lampedusa, een eiland halverwege tussen Libië en Italië en filmde zo goed als zonder assistentie de routine van de opvang van vluchtelingen en het dagelijkse leven op het eiland.

Zo volgt de camera Samuele Puccilo, een 12-jarige jongen met een lui oog die met zijn katapult op imaginaire vijanden jaagt, en dokter Bartolo Pietro, die bij elke aankomst van een boot aanwezig is om te onderzoeken wie van de vluchtelingen het dringendst behoefte heeft aan medische zorg.

Rosi volgt de redding van een schip, maar benedendeks vindt zijn camera vijftig doden. Dood door uitdroging en verstikking.

Confronterende, emotionele beelden in een beklijvende film die met zijn grootse cinematografie terecht de Gouden Beer won op het recente filmfestival van Berlijn. “Vissers accepteren alles wat uit zee komt. Laten wij daar in Europa een voorbeeld aan nemen!” riep regisseur Gianfranco Rosi met de Gouden Beer in zijn hand.